نقش قوش در دو اثر دوره ی هخامنشی
این شکل پلاکی به ابعاد 12.3 در 12.3 سانتی متر به رنگ آبی مصری را نشان می دهد که در سال 1948 در سالن سی و دو ستون تخت جمشید یافته شده است. نقش این پلاک قوشی را نشان می دهد که دو شی ء دایره مانند را در چنگالهای خود گرفته است. دایره ی دیگری نیز بر روی سر پرنده قرار دارد. رنگ اصلی این دایره ها قرمز بوده که در اثر مرور زمان از بین رفته است. شکل زیر رنگ آمیزی اصلی این پلاک را، که توسط آقای شاهرخ رزمجو با کامپیوتر شبیه سازی شده، نشان می دهد.
همین نفش قوش با بالهای گشوده در تزیین ظرف نقره ای زیر نیز به کار رفته است. این نقش برگرفته از نقش های شاهین در آثار مصری است. نقوش نخل مانندی که بر ظرف به چشم می خورد از جمله نقشهای معمول در آثار دوره ی هخامنشی است که بر روی آثار فلزی، سفالین یا سنگی دوره ی هخامنشی نیز به چشم می خورد. این ظرف نقره ای اکنون در موزه ی متروپولیتن نیویورک قرار دارد.
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟
دیدگاه‌های اخیر
 | Happy در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
 | فریدون در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
 | Raeeka در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
 | فرامرز غفاری «فرا» در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
 | seen در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
 | فرح در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
| Raeeka در دو نامه از بانویی سغدی |
 | saeed در دو نامه از بانویی سغدی |
| Raeeka در کوزه ی دو هزار و هشتصد سا… |
 | جنتی رادمهر در مهری از دوره ی هخامنشی |
 | رود در کوزه ی دو هزار و هشتصد سا… |
| Raeeka در کوزه ی دو هزار و هشتصد سا… |
 | کیان پردیس در کوزه ی دو هزار و هشتصد سا… |
| Raeeka در کتیبه ی خشایارشا در موزه ی… |
 | م در کتیبه ی خشایارشا در موزه ی… |
مشترک شوید
// استفاده از مطالب وبلاگ، با ذکر نام وبلاگ و دادن پیوند به وبلاگ مجاز است.
شبهای بی سحر 
مرسی… خیلی عالی…
لذت دیدن این آثار یک طرف، لذت اینکه ببینی دوستان دیگری هم مثل تو از دیدن این آثار لذت می برند یک طرف. ممنون محمد جان.
سلام
مرسی که به تمدن ایرانی و نیاکان واقعی ما(پارسیان) می پردازی.
نیاکانی که افتخار و سر بلندی برای ما به جای گذاشتن و باعث شدن که شخص من به ایرانی بودنم افتخار کنم.
پیروز باشی
پارسا جان سپاس از لطفی که داشتی. البته ذکر این نکته هم بد نیست که حقیقتش برای من پارسی یا غیرپارسی بودن نیاکانم اهمیت نداره. به قول سهراب
نسبم شاید برسد
به گیاهی در هند
به سفالینه ای از خاک «سیلک»
نسبم شاید
به زنی فاحشه در شهر بخارا برسد
آنچه برای من اهمیت بیشتری داره این هست که ذهن من عمدتا از چه فرهنگی تغذیه می کنه و می باله. که پاسخش برای من فرهنگِ سرزمینم «ایران» هست. به قول مهدی اخوان
من یقین دارم که در رگهای من
خون رسولی یا امامی نیست
نیز خون هیچ خان و پادشاهی نیست
وین ندیم ژنده پیرم دوش با من گفت:
«کاندرین بی فخر بودنها گناهی نیست»
رائیکا جان، اما واقعیت این است که این دو از هم مجزا نیستند. تو ایرانی هستی و همین ایرانی بودن تو را هم به فرهنگ این سرزمین و هم به نیاکان ایرانی ات نیز پیوند می دهد.
zibatarin ganjine haii ke dar in sit vojood dare jamine hayii hastan ke makhsoosan dar zamane hakhameshain be daste honarmandani ke dige tarikh nadide sakhte shodan.man az shoma taghaza daram ke matalebi ham dar morede ganjineii ke nader shahe afsahr dasht makhsoosan oon takhtesh va oon gole sar haro be namayesh bogzarin ta in sit jame tar she
har chand ke iran ba in tammaddon ghani ro nemishe ye ja be namayesh gozasht vali marhame deli mishe baraye in jama ate gharb zade
ke bejaye inke kam forooshi va kam kari nakonan ta iaran ro beshe be satr nevesht mistan va be tamaskhor migiran.kari ke nemikonan hich sangam jeloye paye in ghayoor ensan ha mindazan
ba omide piroozye iran dar hameye arsehaye jahani
zende bad iran o irani
sarbolando ostevar bashin
bedrood
این نقش شباهت عجیبی با نشان فروهر داره.همان بال و همان دم وهمان حلقه. در کتابی خواندم که نشان فروهر بر گرفته از نقش این پرنده است. شما آگاهی دارید؟
بعید می دونم از نقش این پرنده استفاده شده باشه مریم جان. ممکنه ایده ی نشان فروهر از تمدن های میانرودان وام گرفته شده باشه چون آثاری از میانرودان رو دیدم، مربوط به پیش از هخامنشی، که بخشی از آن یک دیسک با دو بال گشوده بود.