خانه
> موزه ی متروپولیتن, پیش از هخامنشی (Pre-Achaemenid), آثار باستانی-تاریخی, ایران باستان, تپه ی حسنلو (Teppe Hasanlu) > پایه ی میز به شکل چکمه
پایه ی میز به شکل چکمه
شکل بالا پایه ی یک صندلی یا یک میز به ارتفاع 38.89 سانتی متر نشان می دهد که در تپه ی حسنلو کشف شده است. ساخت این اثر به 2900 سال پیش باز می گردد، جنس آن از برنز است و اکنون در موزه ی متروپولیتن نیویورک قرار دارد.
نظر شما در مورد این نوشته چیست؟
دیدگاه‌های اخیر
 | Happy در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
 | فریدون در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
 | Raeeka در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
 | فرامرز غفاری «فرا» در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
 | seen در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
 | فرح در دوقطعه ی سغدی تنها نوشته ی پیش… |
| Raeeka در دو نامه از بانویی سغدی |
 | saeed در دو نامه از بانویی سغدی |
| Raeeka در کوزه ی دو هزار و هشتصد سا… |
 | جنتی رادمهر در مهری از دوره ی هخامنشی |
 | رود در کوزه ی دو هزار و هشتصد سا… |
| Raeeka در کوزه ی دو هزار و هشتصد سا… |
 | کیان پردیس در کوزه ی دو هزار و هشتصد سا… |
| Raeeka در کتیبه ی خشایارشا در موزه ی… |
 | م در کتیبه ی خشایارشا در موزه ی… |
مشترک شوید
// استفاده از مطالب وبلاگ، با ذکر نام وبلاگ و دادن پیوند به وبلاگ مجاز است.
شبهای بی سحر 
Man nemifahmam, in asar dar sale 1965 dar Azarbayjan gharby peyda shodeh,,,hala migym ke dar zamanhaye dortar ghanony nabood ke az khoroje asar tarikhy ro begyran, amma inha 47 sale pish kashf be Metropolytan bordehand,,adam shakh darmyareh az in hamme dozdy kharejiha va avamel dakheli,,chon agar avamele dakhely sharyke dozd nabashand ke ajnabi jorat nadare ke amvale in melat ro gharat kone.
دوست عزیز اگر ایران بود:
1) مردم ما مگر موزه می روند که این آثار را ببینند؟!
2) مردمی که جدیدا «روشن فکری» و برخی هم «دین داری» را در انکار گذشته و تاریخ و فرهنگ خود می دانند همان بهتر که از این آثار بی بهره باشند.
3) اگر این آثار در موزه های ایران نگهداری می شدند یا به صورت قاچاق سر از کلکسیون های خصوصی در می آوردند یا این که عمدا (یا سهوا) تخریب می شدند.
نظر شما هرچه که هست محترم هست اما من آرزو می کنم که تمام آثار باستانی ما را این «فرنگی ها» با خود می بردند! اینطوری حداقل با تیشه و تبر تخریب نمی شدند!
البته یک راه دیگر هم هست. اون هم اینه که فرهنگ سازی کنیم، هر چقدر هم سخت باشه، تا مردم ارزش اینگونه آثار رو بیشتر بدونند. به نظر من در خیلی حیطه ها چیزی نیست که قابل تغییر نباشه، فقط باید به اندازه ی کافی تلاش کرد.